ЗАМЕЖНЫ ДРУК (11.02.2011)

11 лютага 2011 г. славацкая газэта “SME” напісалі пра падзеі ў Судане. 30 студзеня сёлета тысячы студэнтаў дэманстравалі ў сталіцы і іншых гарадах краіны супраць рэжыму прэзыдэнта Башыра. Сотні маладых людзей былі арыштаваныя, многія і цяпер знаходзяцца за кратамі. Перад будынкам спэцслужбаў у Хартуме адбылася дэманстрацыя жанчын з сем'яў вязьняў, якія абяцаюць дэманстраваць да тае пары, пакуль іхных блізкіх ня вызваляць або не паставяць перад рэгулярным судом. Супрацоўнікі спэцслужбаў вырвалі з рук жанчын плакаты і транспаранты і разагналі дэманстрацыю. Некалькі жанчын арыштаваныя. Змагарныя жанчыны ўтварылі арганізацыю “Уммі” (“Маці”).

Наш камэнтар: З вялікім зьдзіўленьнем беларускае грамадзтва даведалася, што жанчыны з сем'яў арыштаваных на Крывавай нядзелі ў Менску людзей зьвярнуліся з лістом-просьбай да прэзыдэнта РФ Медведева. Яны хадзілі на прыём у расейскую амбасаду ў Менску і прасілі пасла Сурыкава “паспрыяць”. Ім, мабыць, не патлумачылі, што за ўсімі драматычнымі падзеямі ў нашай краіне стаіць менавіта Масква з сваім гэбізмам. Ад каго яны чакаюць “спрыяньня”?

11 лютага 2011 г. чэшская газэта “Ceske Noviny” напісала пра абмеркаваньне ў парляманце Чэхіі Закона аб прызнаньні антыкамуністычнага руху супраціву. У сваім выступе былы старшыня кампартыі Міраслаў Грабэнічак сказаў, што закон ёсьць “палітычным ухваленьнем тэрарыстычных актаў мінуўшчыны”, а дзеячы супраціву былі “часта прыгоднікамі на мяжы паўнагадовасьці”. Дэпутаты некамуністычнай кааліцыі падчас ягонага выступу пакінулі залю паседжаньняў.

Наш камэнтар: Каб не было такога блюзьнерства, у парлямантах і іншых грамадзка-палітычных структурах проста не павінна быць былых старшыняў кампартыі ўсіх узроўняў. Іхнае месца — на сьметніку гісторыі.

11 лютага 2011 г. швэдская газэта “Dagens Nyheter” паведаміла, што Мубарак з сям'ёй уцёк з Каіра. Тысячы ўзрушаных людзей атачылі прэзыдэнцкі палац і тэлецэнтар.

Наш камэнтар: Апошнімі днямі з розных краін гучалі кур'ёзныя прапановы змагарнаму народу: маўляў, разыходзьцеся па хатах, а Мубарак да верасьня будзе арганізоўваць дэмубаракізацыю. Нечага падобнага наслухаліся былі 20 гадоў таму беларусы і іншыя падсавецкія народы. Ім прапанавалася “пацярпець, пакуль Гарбачоў з КГБ СССР рэфармуюць СССР”.

Пераможны народ вырашыў валіць дыктатуру да канца.

11 лютага 2011 г. дацкая газэта “Politiken” паведаміла з Нарвэгіі. Улады прынялі рашэньне аб тым, што ўсе, хто просіць прытулку ў Нарвэгіі, павінны праглядзець фільм пра гомасэксуалістаў. Фільм падрыхтаваны на 13 мовах. Інструктар бюро па іміграцыі Мары Фінэстад сказала: “Мы хочам паказаць, што гомасэксуальнасьць — гэта нармальна і прыймальна. Калі нехта хоча жыць у Нарвэгіі і быць часткай нарвэжскага грамадзтва, той павінен прыняць гэта”. Яе калегі ў Даніі прапануюць паказваць імігрантам фільм пра голыя цыцкі як “прыклад дацкага вольнадумства”.

Наш камэнтар: Поўны лібэральны маразм... Яны не пакажуць фільм пра нацыянальную гісторыю, традыцыі, Хрыста. Для іх галоўная каштоўнасьць — садомія. Фантастыка!

11 лютага 2011 г. латвійская газэта “Diena” паведаміла пра чуткі ў палітычных колах аб падрыхтоўцы маючага адбыцца ўвесну афіцыйнага візыту каралевы Вялікай Брытаніі Альжбэты ІІ у Ірляндскую рэспубліку. Апошні візыт брытанскага манарха ў Ірляндыю адбыўся сто гадоў таму — у 1911 годзе, калі Дублін наведаў дзед Альжбэты кароль Джордж V.

Наш камэнтар: Дарэчы, латвійская газэта памылкова называе датай набыцьця дзяржаўнай незалежнасьці Ірляндыяй 1916-ты год. У 1916 годзе на Вялікдзень адбылося знакамітае нацыянальнае паўстаньне ў Дубліне. Паўстанцы захапілі ўвесь цэнтар горада, але брытанскія войскі здолелі здушыць паўстаньне. Каланіялісты зьбіраліся гаспадарыць на суседняй з Брытаніяй высьпе вечна. Але ўжо ў 1921 годзе вымушаны былі пакінуць большую частку Ірляндыі пад ударамі партызанскай арміі Вольнай Ірляндыі.

Здавалася б, Брытанская імпэрыя ўжо даўно рассыпалася, жывуць новыя пакаленьні людзей. А аказваецца, што ірляндская параза не давала спакою брытанскім вышэйшым элітам. Нават у госьці ня езьдзілі ў суседнюю краіну. Ажно праз сто гадоў урэшце прызналі “статус-кво”.

Некаторыя знаўцы кажуць, што імпэрскія комплексы наагул невылечныя.

11 лютага 2011 г. летувіская газэта “Lietuvos Rytas” апублікавала артыкул пад тытулам “Н. Сарказі прызнаў, што спробы ўтварыць шматкультурнае грамадзтва ў Эўропе праваліліся”. Гэтую заяву прэзыдэнт Францыі зрабіў пасьля такіх жа прызнаньняў у правале “шматкультурнасьці” з вуснаў нямецкага канцлера Мэркэль і брытанскага прэм'ера Кэмэрона. Сарказі сказаў: “Ва ўсіх дэмакратыях надта шмат увагі надавалася ідэнтычнасьці тых, хто да нас прыбывае, і недастаткова ўвагі ідэнтычнасьці той краіны, якая іх прымае”.

Наш камэнтар: Яны, мабыць, маўчалі б і надалей. Як вядома, палітычныя эліты ў эўрапейскіх дэмакратыях жывуць у асобных кварталах пад моцнай аховай (“чужыя там ня ходзяць”). Але гэтыя галасы загучалі акурат тады, калі па ўсёй Эўропе людзі пачалі масава галасаваць не за лібэралаў, а за тых, каго лібэралы ўвесь час абзывалі “фашыстамі”, “экстрэмістамі”, “маргіналамі”, “фанатамі” і г.д. Людзі (асабліва масава маладое пакаленьне) пачалі моцна падтрымліваць правыя народныя і хрысьціянскія партыі. Эўрапейская моладзь уздымае над айчынамі гучны лозунг — “Вярніце нам краіну!” Захісталася лібэральнае балота, што зарасло цвільлю хлусьні і фальшу.