АГЛЯД ЗААМЕЖНАГА ДРУКУ (20–26.11.2012)

20 лістапада 2012 г. славацкая газэта “Hospodarske Noviny” паведамляла, што новым гайтманам (гетманам, старшынёй) Устэцкага краю (вобласьці) Чэхіі ўпершыню ў краіне стаў камуніст Олдржых Бубэнічак. За яго кандыдатуру прагаласавала бальшыня сяброў выканкама краю (39 асобаў). Посьпех камуністаў у Чэхіі тлумачыцца іхнай кааліцыяй з сацыял-дэмакратамі.

Наш камэнтар: Такога ў вызваленай ад акупацыі Беларусі ня будзе. У нашай дэмакратычнай краіне будзе забаронена антычалавечая ідэалогія і практыка фашызма і камунізма.

22 лістапада 2012 г. французкая газэта “Le Figaro” напісала пра падпісаньне ў Эгіпце замірэньня і спыненьня агню паміж палестынскай арганізацыяй Хамас і Ізраілем. Узброены канфлікт працягваўся шэсьць дзён і прынёс больш за 150 ахвяраў у людзях.

Наш камэнтар: Падчас ваенных дзеяньняў СМІ розных краін адзначылі, што гэтым разам Хамас выкарыстаў пры абстрэлах тэрыторыі Ізраіля новыя, больш дасканалыя віды ракет расейскай вытворчасьці. Атрымліваецца наступным чынам: Хамас атрымаў новыя ракеткі з Масквы, а потым загад з Лубянкі — “Плі!” І пайшло-паехала. Такое вось “Міру мір!” па-маскоўску.

25 лістапада 2012 г. польская газэта “Gazeta Wyborcza” напісала: “Запісныя расейскія патрыёты раззлаваліся на Натальлю Пераверзеву, леташнюю пераможцу конкурса “Хараство Расеі”, якая прадстаўляла краіну на конкурсе “Міс Зямлі”. Адным з заданьняў конкурса было напісаньне творчай працы пра сваю краіну. Натальля напісала сярод іншага: “Мая Расея — гэта прыбітая сумам, пакутная краіна, якую бязьлітасна рвуць на кавалкі прагныя, нікчэмныя людзі, для якіх няма нічога сьвятога. Мая Расея — гэта вялізная артэрыя, зь якой нямногія “выбраныя” людзі выпампоўваюць яе багацьці. Мая Расея — гэта жабрачка. Яна ня можа дапамагчы старым і дзецям. Зь яе, як з карабля, што даў цеч, уцякаюць інжынэры, лекары і настаўнікі, бо ня могуць зарабіць на жыцьцё. Мая Расея ўцягнутая ў вечную каўказкую вайну...”

Наш камэнтар: Дзяўчына ня толькі прыгожая, але і разумная.

25 лістапада 2012 г. летувіская газэта “Lietuvos Rytas” напісала з Расеі. Там не сьцішваецца шум вакол адстаўкі 6 лістапада міністра абароны РФ Сярдзюкова. Вайсковы журналіст Віктар Баранец працытаваў быў аднаго з высокапастаўленых расейскіх вайсковых начальнікаў: “Паведамленьне пра адстаўку нашага міністра А. Сярдзюкова ў міністэрстве і Генштабе ўспрынялі так, як некалі нашыя бацькі ўспрынялі паведамленьне пра перамогу над фашыстоўскай Нямеччынай”. Вайсковыя абвінавачваюць міністра ў тым, што ён разьвёў сапраўдны гарэм у міністэрстве і ведамствах: паўсюль панабіралі на службу стройных, ладных кабет у кароткіх спадніцах — якая ўжо тут служба! Абвінавачваюць яго і яго атачэньне ў карупцыі. Але таксама ў тым, што міністар паслаў у адстаўку больш за чвэрць генэралаў і 200 з 350 тысячаў ніжэйшага рангу афіцэраў. Ды яшчэ патрабаваў строгай справаздачнасьці за кожны выдадзены рубель.

Наш камэнтар: Паступова вырысоўваецца мутная карціна справаў у вайсковым асяроддзі Расеі (“страна моя, нікем непобедімая!”). Сярдзюкоў, зразумела, анёлам ня быў. І групоўка ягоная крала і гуляла. Але падобна, што Лубянка-Крэмль выкарысталі яго ў працэсе аслабленьня (зьмяншэньня) генэральска-афіцэрскага корпуса, якога вельмі баяцца на Лубянцы. Міністар у цывільным касьцюме пэўную брудную працу выканаў і “прыняў агонь на сябе”. А лубянцы паставілі на яго месца пажарніка Шайгу, ён будзе нешта там тушыць. Працягваецца валтузьня гангаў на маскоўскім Алімпе.

26 лістапада 2012 г. угорская газэта “Magyar Hirlap” напісала пра перамогу на выбарах у Каталоніі партый, якія выступаюць за незалежнасьць гэтай краіны ад Іспаніі. На здымках у газэце — сотні тысячаў каталонцаў сьвяткуюць перамогу патрыётаў.

Наш камэнтар: Гэтыя паведамленьні распаўсюджваюцца як сэнсацыя ў СМІ па ўсім сьвеце. Найбольш цікавая частка інфармацыі ёсьць аб тым, што заяўляюць каталонскія нацыяналісты: праз тры гады трэба праводзіць рэфэрэндумы аб дзяржаўнай незалежнасьці ў адзін дзень у Каталоніі, Фландрыі і Шатландыі. Трусіся-трымці, Брусэль!

26 лістапада 2012 г. іспанская газэта “АВС” паведаміла пра ўстаноўку помніка ў парку Чапультэпэк у Мэхіка. Гэта помнік Гэйдару Аліеву, “вялікаму палітыку і дзяржаўніку, які заклаў асновы сучаснай рэспублікі Азэрбайджан”. У гэтым парку стаяць статуі Чэрчыля, Марціна Лютэра Кінга, Рузвэльта, маршала Ціта і інш. Разгарэлася дыскусія пра мэтазгоднасьць устаноўкі помніка Аліеву.

Наш камэнтар: Мяркуем, што праз сваю амбасаду цяперашні прэзыдэнт Азэрбайджана Ільхам Аліеў аплаціў гэты помнік. Па кампазыцыі і пластыцы ён цікавы.

Але нас, у адрозьненьні ад далёкіх ад усяго мэксіканцаў, цікавіць іншае. Вось быў Аліеў-старэйшы, усё жыцьцё ў Крамлі, нават на Лубянцы зрабіў генэральскую кар'еру. Але ня стаў ратаваць СССР у жніўні 1991 года, ня стаў шкодзіць станаўленьню дзяржаўнасьці Азэрбайджана. Зусім наадварот. Нават паехаў у хадж у Мэкку. Азэрбайджанскую мову ўзьняў на дзяржаўны пасаг. І г.д. Бо пры ўсім заставаўся азэрбайджанцам.

Які кантраст з пэрсанажамі лукашызма! Ад іх толькі беларусафобства, халуйскае служэньне маскоўскаму ворагу, толькі народная бяда.

26 лістапада 2012 г. румынская газэта “Adevarul” паведаміла з Брусэлю. Адзін нямецкі эўрадэпутат распаліў дыскусію падчас нядаўняга саміту ў Эўразьвязе. Паводле ягонай публікацыі, 3325 чыноўнікаў эўраструктур (7% ад усёй колькасьці чынавенства структур Эўразьвязу) атрымліваюць штогод больш заробку, чым прэм'ер-міністар Вялікай Брытаніі Кэмэран (у 10 разоў больш за прэм'ера Румыніі), а ён атрымлівае 142 тысячы фунтаў стэрлінгаў. Пералічваецца, якімі даплатамі, кампэнсацыямі, прэміямі карыстаюцца гэтыя асобы.

Наш камэнтар: Астатніх эўрачыноўнікаў таксама не абразілі заробкамі. Правальная брусэльская кантора новага савецкага саюзу паглынае столькі народных сродкаў (і гэта ўсё падчас разбуральнага крызісу), што мільёны людзей пачынаюць пытацца: а навошта нам усё гэта трэба?!